پست مدرن
“اینجا درون شعر “
اینجا بهترین جای دنیاست یعنی درونِ مدرنیته ی افکارم
چه جایی خوش کرده است
…کنار قرون وسطای ِ فهم تو
“کنار عهد قجر نگاهِ تو“
همیشه فواصل عاطفی بعد از رفتن اتفاق نمی افتند ….گه گاه در راستای هم و گاهی بعد از رفتن ، فرسنگ ها دور می شود تمامی دلبستگی ها و وابستگی ها و چرک بستگی ها ….آری
وقتی بودن در قفس معنای پرواز نمی دهد …وقتی پرهای پروازت مقابل چشمانت یکی پس از دیگری می ریزد …آری
وقتی مدرنیته ی ِ آغوشت به کار نمی آید
وقتی لبخند کلاسیکت روی لبانت خشک می شود. همان زمان درست همان زمان
می تواند
فاصله قبل از رفتن ها … اتفاق بیفتند … و اینگونه است دنیای مدرنیته ی یک دیکتاتور
پای دوستداشتن زمانی باید ایستادگی کنی که پایِ همه چیز را از زندگی خصوصی ات قطع نکرده باشد لا اقل به شعر هایت رحمی داشته باشد! آری
این حرف ها شروع بغض یک زن است در بهترین جای دنیا یعنی جایی شبیه
“مدرنیته ی درک کلام “
“پاییز 94 تهران “